Portugieser

Newsy branżowe

Portugieser

Portugieser - lekkie i aromatyczne wino czerwone

Portugieser uważany jest za nieskomplikowane, świeże i łatwe w piciu wino beczkowe. Nie zawiera zbyt wielkiej ilości garbników nadaje się do picia już na wiosnę.

Uprawa

Odmiana ta ma skromne wymagania co do gleby i położenia, niemniej jednak niezbyt dobrze sprawdza się przy glebach wilgotnych i ciężkich. Krzewy dobrze radzą sobie także i z podłożem piaszczystym, ubogim w substancje odżywcze. Jeżeli zimowe mrozy nie wyrządzą zbyt wielkich szkód, Portugieser uchodzi za odmianę charakteryzującą się szybkim wzrostem oraz dającą pewny plon. Owoce dojrzewają wcześnie i do produkcji win jakościowych można je zbierać już w pierwszej połowie września.

Znaczenie

Po względem powierzchni uprawnej Portugieser znajduje się na trzeciej pozycji wśród czerwonych odmian niemieckich, po odmianach Spätburgunder oraz Dornfelder. Powierzchnia uprawna wynosi około 4,7 tysięcy ha; co stanowi prawie pięć procent powierzchni całkowitej niemieckich winnic. Pewne regiony, jak Palatynat (2,35 tys. ha), Hesja Nadreńska (1,8 tys. ha) oraz region rzeki Ahr (50 ha) wyraźnie specjalizują się w uprawie Portugiesera. W latach ‘70 ubiegłego wieku wielu winiarzy zrezygnowało z uprawy odmiany Blauer Portugieser lecz w kolejnym dziesięcioleciu powierzchnia uprawna ponownie się zwiększyła a od lat dziewięćdziesiątych w dużej mierze ustabilizowała się. 

Winifikacja i smak

Często po krótkim czasie tłoczy się moszcz gronowy i wytwarza z niego specjalne wino typu Weißherbst. Jasnoczerwona barwa sprzyja wykorzystywaniu Portugiesera do produkcji win Weißherbst. Także i wina czerwone wina uzyskiwane z Portugiesera, często o barwie jasnego rubinu, maja przeważnie niższą zawartość alkoholu niż inne wina czerwone.

Historia

Nie możemy dokładnie określić pochodzenia odmiany Portugieser. W XIX wieku trafiła ona do Niemiec z Austrii, gdzie znana była już w XVIII wieku. Johann Philipp Bronner zajął się uprawą tej odmiany, której początki znajdują się przypuszczalnie w Austro-Węgrzech. Już w XIX wieku odmiana ta wyparła wiele starych krzewów innych odmian.