Müller-Thurgau


Newsy branżowe

Müller-Thurgau (Rivaner)

Nieskomplikowana radość picia wina

Te nieskomplikowane wina są smakowo przystępne. Przeważnie są to młode, lekkie i świeże wina na co dzień.   



Uprawa 

Krzewy Müller-Thurgau można znaleźć prawie we wszystkich niemieckich regionach winiarskich. Największe powierzchnię upraw w 2019 roku to Hesja Nadreńskiej ( ok. 4100 ha) i  Badenia ( ok.2400 ha), niewiele mniejsze w Palatynacie ok.1875 ha. Müller-Thurgau często występuje we Frankonii  ok.1500 ha  oraz nad Mozelą ok.890 ha. Wprowadzone w latach osiemdziesiątych ubiegłego wieku ograniczenia plonu na hektar winnicy miały bardzo korzystny wpływ właśnie na tę odmianę, która ma tendencję do obfitego plonowania. Jeżeli krzewy nie są zbytnio przycinane, ukazują swój prawdziwy potencjał jakościowy. 

Znaczenie

W latach dziewięćdziesiątych Müller-Thurgau oddał pozycje lidera na winiarskiej mapie Niemiec Rieslingowi. Jednak z prawie dwunastoprocentowym udziałem w powierzchni uprawnej Rivaner nadal ma szczególne znaczenie dla winiarstwa niemieckiego. Fakt, że uprawiany jest dzisiaj na prawie 12  tysiącach ha, zawdzięcza swoim wszechstronnym możliwościom zastosowania oraz dostępnością smakową także i dla mniej wyrafinowanych konsumentów. Ponadto Müller-Thurgau nie ma szczególnych wymagań względem położenia i daje pewne plony. 

Winifikacja i smak

Odmiana ta dojrzewa wcześnie i daje wina łatwe w piciu, czasem kwiatowe o delikatnie owocowym aromacie muszkatołowym. Kwasowość jest raczej łagodna, w przypadku win pochodzących z północy jest nieco wyraźniej podkreślona. Winifikacja przeprowadzana jest przeważnie w zbiornikach ze stali szlachetnej, w których łatwo można zatrzymać świeżość i typowy dla odmiany aromat. Najczęściej spotykamy jakościowe wina wytrawne bądź z zawartością cukru resztkowego. Müller-Thurgau, z nielicznymi wyjątkami, nie jest winem, które można długo leżakować i najlepiej smakuje w pierwszych latach po zbiorze. Czasami możemy znaleźć wina produkowane techniką „sur lie”, które aż do momentu butelkowania dojrzewały na drobnym osadzie drożdżowym.